Zondag 19 september overleed Theo de Looze.

Het was een grote schok. Net een week ervoor stuurde hij een briefje

om zijn tuin op te zeggen. Wij denken aan hem.

Op een mooie nazomerdag zit ik dit te schrijven.

Dit is de mooiste tijd van het tuinieren: veel oogsten en het onkruid

groeit niet meer zo hard. En de zon schijnt!

Denk bij het winterklaar maken van je tuin ook aan de hagen.

Deze afscheidingen moeten niet de zon bij de buren weghouden.

Snoei ze terug!

Iedereen heeft natuurlijk de nieuwe uitbouw van het clubgebouw

gezien: het invalidentoilet. Het schiet al behoorlijk op.

Ook de kozijnen van het gebouw staan weer netjes in de verf.

Alles is klaar voor de winter.

De open dag dit jaar was een succes.

Veel geïnteresseerde mensen kwamen langs om te kijken. Een nadeel

was dat het nog wat vroeg in het seizoen was. Er was nog maar

weinig te oogsten op de tuinen. We stellen voor om de open dag

komend jaar half juli te doen. Dat kan ook prima omdat de

schoolvakanties volgend jaar erg laat beginnen.

Op vrijdagavond 26 november organiseren we voor de tweede maal

een avond met alle commissieleden, om te spreken over het

afgelopen en het komende jaar.

Alle commissieleden ontvangen een uitnodiging voor deze avond.

De komende maanden zullen op het mededelingenbord bij de ingang

de vrijkomende tuinen worden gemeld, met daarbij een termijn dat

zittende tuinders kunnen aangeven om naar deze tuin te verhuizen.

Let op het bord!

                                                                                     Remco Visser

Bij hoge nood zorgt een toilet voor opluchting en genot.

Maar laat dan a.u.b. geen sporen na, in of naast de pot.

U ziet: spreuken ontstaan soms spontaan en veelal uit noodzaak.

Zoals al eerder geschreven doen wij er alles aan om er voor te zorgen

dat de toiletten schoon zijn. Als ik daarmee bezig ben, lijkt het dat de

geur van het schoonmaakmiddel zo aanlokkelijk is dat sommige

leden hier direct op afkomen. Al struikelend over de emmer en mop,

die in de deuropening staan omdat de vloer nog kletsnat is, willen ze

blijkbaar de eerste zijn die van een schoon toilet gebruik maken.

Frustrerend is het dan te moeten constateren, dat er kort na de

schoonmaak al zgn. “remsporen” in de toiletpotten zichtbaar zijn of

dat er niet (goed) is doorgespoeld.

In het herentoilet doet zich nog een ander probleem voor, hier blijkt dat

de pot te klein is of hebben een aantal heren moeite met het richten.

Aan onze huurders vragen wij dat ze alles netjes achterlaten, maar als

zij de toiletten zo aantreffen kun je dit moeilijk van hun verlangen.

Ons motto is, doe of u thuis bent, maar ik denk dat we dit maar snel

moeten vergeten.

Want als het daar dan ook zo is ga ik niet graag bij u naar het toilet.

Beste mensen, alvorens het toilet te verlaten, kijk nog eens achterom

en haal er zo nodig even de borstel door, deze zijn er voor.

En voor hen die moeite met richten hebben staat er een emmer met

mop om dit even schoon te maken.

Zo zorgen we er met z’n allen voor dat de boel schoon is en blijft.

En heeft u kleine kinderen, laat ze niet alleen naar het toilet gaan

maar loop even met ze mee.

                                                                          Harry & Gerard

Theo heeft jarenlang deel uitgemaakt van onze vereniging en de

verhuizing van het oude naar het nieuwe complex ten volle

meegemaakt. Bij de uitgifte van de nieuwe tuinen stond Theo erop

dat tuin 45 zijn tuin werd.

Met zijn achtergrond van hovenier pakte hij de woeste grond stevig

aan. Het moest en zou een geweldige tuin worden.

Uiteraard met grote inzet werd reeds vroeg in het voorjaar alles op

alles gezet om te planten en te poten.

Onderwijl kregen ook zijn medetuinders aanwijzingen hoe te doen.

Als je niet luisterde, nou dan had je pech en mocht je het zelf

uitzoeken.

Theo kon ook nooit een jaarvergadering bijwonen.

Hij had dan een verjaardag in Brabant. Trouw schreef hij af.

Maar toen wij een jaarvergadering eens een week verzette,

schreef Theo ook af. Die ochtend waren wij druk aan het vergaderen

toen Theo aan het tuinieren ging. Hij vond het wel stil op zaterdag.

Na de pauze deed hij onder toejuichingen ook mee.

“Ja”, zei hij, “je kan je toch vergissen”.

Als bestuur konden wij altijd een beroep op hem doen,

als het maar zinnig was.

Als familieman liet hij ons meeleven met de spannende komst van de

geboorte van een tweeling. Het leek wel of alle tuinders krampen

kregen, want het was loei spannend.

Theo kon ook heerlijk vertellen dat er iets niet goed ging met

huurders van het verenigingsgebouw.

Met enkele trefwoorden werd ons dan duidelijk gemaakt dat het

slimmer was om een bepaalde methode toe te passen.

Meestal klopte het en zo niet, dan vertelde hij rustig:

“als je het zo bekijkt “.

Theo wij zullen je missen en de hele vereniging wenst de familie

sterkte toe.

                                                                                  Willem

Het was een warme zomeravond en erg stil op de tuin.

Na een verbeten strijd met het opschietende onkruid zat ik van een

wel verdiend kopje koffie te genieten. In de buurtuin hoorde ik eerst een

hoop geritsel en toen echte Artis geluiden.

Ik werd teruggeworpen in de tijd en zag mij zelf als klein meisje aan

de hand van mijn opa Artis binnen gaan.

Het eerste wat je hoorde was het gekrijs van de papagaaien die op

grote takken langs het pad stonden.

Maar ik was niet in Artis, ik zat gewoon in mijn tuin. Ik keek eens goed

en toen zag ik in de tuin van de buren een groene papagaai.

Een groene papagaai ? ! ! Hij of zij ,dat kan je moeilijk zien bij

papagaaien, zat lekker van de kapucijners te peuzelen.

Met veel geweld rukte hij een peultje van de plant en vloog dan naar

een paaltje vlakbij. Het peultje werd in het rechter pootje genomen

en zo lekker op zijn papagaai’s opgegeten.

De papagaai krijste nog een keer luid en er kwamen nog twee

papagaaien aangevlogen die met elkaar genoten van de maaltijd.

Na wat heen en weer gekrijs kwamen er nog vier aangevlogen.

Nu was het feest kompleet. Twee papagaaien gunden elkaar het licht

in de ogen niet. Als de één een lekker peultje had veroverd, dan

probeerde de ander dat met veel lawaai af te pakken. Twee anderen

waren duidelijk meer in positieve zin in elkaar geïnteresseerd.

Voor mijn ogen speelde zich een echte liefdesscene af.

Vol verbazing en plezier keek ik naar het hele gebeuren.

Het was een voor mij totaal onverwachte tropische verrassing.

Opeens, als op afspraak, vlogen de papagaaien op en verdwenen uit

mijn zicht.

Vanaf toen had ik steeds mijn camera bij me, de papagaaien hoorde

ik wel maar het lukte mij niet om ze met de camera te vangen.

Na een hele avond proberen om toch een plaatje te schieten,

liep ik wat teleurgesteld naar de auto. In de lucht vloog de groe

papagaaien in een cirkel om mijn hoofd. Mijn camera zat toen

natuurlijk net in mijn tas. Ik vroeg mij af: ”Wordt ik nu gepest ?”.

De groep vloog luid schreeuwend richting het Noorder Sportpark.

Ik ging op vakantie en dacht bij terugkeer: “Zouden de papa

nog zijn?”. Ik had mijn camera bij mij en vlak boven mij hoorde ik

weer het gekrijs. Ik snel naar mijn camera. Maar helaas, het vogeltje

was gevlogen. Zacht sluipend begaf ik mij over het tuincomplex en ja

hoor, daar zag ik mijn groene vriendje in een appelboom.

Hè hè, eindelijk was ik succes vol. Ik had mijn foto.

                                                                              Elly

Dat betekent bergen afval.

Met onze compostversneller

is het in korte tijd geslonken en

aanvulling voor onze grond.

Voor de najaarsklussen, bijvoorbeeld het pad in orde maken,

is er ophoogzand in voorraad.

                                                                       Lida

Op de vraag uit “De Vondelier” nummer 5 – zomer 2010,

zijn diverse oplossingen binnen- gekomen.

De winnaar is Henk Philippo, tuinnummer 11.

Wij danken u hartelijk voor uw deelname,

hopelijk scoort u bij de nieuwe prijsvraag.

De plantjes, die u op de foto zag, waren jonge sla-plantjes

De nieuwe prijsvraag:

                    Welke plant ziet u hier?

Denkt u het juiste antwoord te weten op deze vraag, zet het dan op

papier samen met uw naam en tuinnummer en stop uw antwoord in

postbusnummer 80 op ons tuincomplex.

Deze foto komt van één van onze tuinders op de tuin,

waarvoor onze hartelijke dank.

Wij vinden het als commissie erg leuk dat ook u zelf aankomt

met uw foto´s voor deze prijsvraag.

Natuurlijk is het wel zo dat je dan zelf niet mee kunt doen

aan de prijsvraag.

Uit de goede inzenders wordt een winnaar/winnares getrokken

en zij/hij ontvangt de prijs die door het bestuur ter beschikking

wordt gesteld.

Meerdere inzendingen zijn toegestaan.

De waardebon voor een zak tuin- pot en/of zaaiaarde

ontvangt u van de commissie, die alle inzendingen bestudeert,

t.w. Gerard, Yvonne en Cocky.

Deze waardebon kunt u inwisselen in onze tuinwinkel.

Wij kijken uit naar uw oplossing. Heel veel succes ! ! !

De winnaar/winnares van deze prijsvraagoplossing zullen wij

in een volgende uitgave van “De Vondelier” vermelden,

samen met onze nieuwe vraag.

                                                                              Cocky

Salie

Botanische naam: Salvia officinalis

Salie is een zeer geurige, groenblijvende,

struikachtige plant die in vele gerechten kan

worden toegepast. Vroeger werd salie

slechts als geneeskrachtig kruid voor hoest,

verkoudheid, koorts en bij verstoppingen en

leverkwalen gebruikt. Ook werd salie in een

versterkend tonicum toegepast.

Salie is een kleine struik die 30 – 40 cm hoog

wordt. De blaadjes zijn eivormig, bleek

grijsgroen, hebben een vrij ruw

en zijn gekerfd.

De bloemen zijn lichtpaars of ook wel wit.

Er bestaan ook andere variëteiten, maar die

hebben niet zo’n goede smaak.

Ze zijn echter goed voor pot of bak binnen

of buiten.

Kweek en vermeerdering

Salie groeit in iedere grondsoort mits deze goed ontwaterd is en de

plek veel zon krijgt. Salie kan goed uit zaad worden gekweekt dat in

de vroege lente onder glas wordt uitgezaaid en aan het eind van de

lente in de koude grond wordt verspeend. Salie groeit langzaam maar

aan het eind van het jaar is het een volwassen plant.

Ook kunt u stekken van een volwassen plant afsnijden en deze direct

op hun standplaats met een onderlinge ruimte van 40-45 cm planten.

Wanneer de planten doorschieten, moet u de toppen eruit snijden of

16 de hele plant terugsnoeien.

Gebruik

Salie is een prima kruid bij gebraden varkensvlees, maar is ook lekker

bij gebraden eend en andere vleesgerechten.

De gehakte, verse blaadjes kunnen spaarzaam aan groene salades,

tomatengerechten en vullingen voor uien worden gebruikt.

Salie is ook lekker in vruchtendranken.

Salie heeft een bloedreinigende werking en is versterkend in tonics.

Een lotion met salie is goed voor de huid en ook levert het een goede

haarversteviging.

                                                  Enige recepten

Salieboter

75 gr boter

12 blaadjes salie(ca. 1 theelepel

1 theelepel uitgeperste ui

zout en zwarte peper

2 theelepels citroensap

Snijd de boter in stukjes en wrijf hem in een vijzel tot een romig

geheel. Hak de salie en voeg deze aan de boter toe.

Blijf wrijven tot een goed mengsel is verkregen.

Voeg zout en peper, het in de knoflook pers uitgeknepen stukje ui en

het citroensap toe. Wrijf alles goed dooreen.

(Eventueel kan de boter ook in de blender worden gemaakt.)

Koel de boter tot hij stijf is en serveer hem bij lamskarbonade,

kalfskarbonade en gegrilde tomaten.

Appelsaus met salie

Schil de appels, verwijder de klokhuizen en snijd ze in plakjes.

Doe de appels in een kleine pan en bedek ze met zoveel water dat ze

juist onderstaan. Kook de appels op een laag vuur zacht.

Voeg suiker en wat peper toe.

Roer de salie door de saus en laat hem met het deksel op de pan

5 minuten staan. Eventueel kan de saus, voor de salie wordt

toegevoegd, nog worden gezeefd.

Serveer de saus bij gebraden eend of gebraden varkensvlees.

                                                                                     Fred

Spontane, groene, gevleugelde gast

aan de BBQ-tafel

Gesignaleerd tijdens de barbecue op 4 september j.l.

Hij of zij wilde graag een hapje mee eten.

Of was het toch een plasje doen ? Zij/hij moest echter wel effe opletten.

Er kwamen nl. hele andere ideeën op bij de deelnemers aan de BBQ.

Staat de friteuse al aan? Lekker hoor, gefrituurde sprinkhaan, een

lekkernij. Genoeg eiwitten en proteïnes.

Helaas, wij vonden dit te ver gaan en dus hebben wij deze

gevleugelde groene vriend, die inmiddels het clubgebouw was

binnengedrongen en had bezet, door interventie van onze voorzitter

naar een veilige haven gebracht. En als het goed is, lukt het wel met

haar of hem. Misschien signaleer je deze wel binnenkort op jouw tuin.

Toch leuk om zo’n joekel van een sprinkhaan te zien op ons complex.

Tsja, waar zal ik beginnen. Aan het eind dan maar: het is medio

september en sinds we terug zijn van onze vakantie in Italië zijn wij

amper meer op de tuin geweest. De reden? Wel, dat is in een paar

woorden uitgelegd. De tuin is een ramp momenteel, eigenlijk vanaf

het moment dat de zomer voorbij was. Welke zomer?

Nou, die zomer van 2010, die zomer die je gemist hebt, wanneer je

met je ogen knipperde. Zoals ik eerder al meldde, ging dit jaar

vanwege het waardeloze voorjaar alles laat de grond in.

Meestal zaaien en planten we in het voorjaar alles in twee termijnen,

zodat niet alles tegelijk oogstbaar is.

De peulen gaan met posen van een paar weken de grond in, evenals

de tuinbonen, kapucijners, doperwten, etc. Dit voorjaar was zo koud,

dat de groei eruit ging en toen het dan eindelijk begon op te warmen

en op te drogen, groeide alles tegelijk en bloeide alles tegelijk.

Hier viel niet tegenaan te eten! Gelukkig gingen de snijbonen later op

stok en vorig jaar hadden we zaad uit Italië meegenomen.

We hadden een paar stokken met Borlottibonen, Italiaanse snijbonen

en gewone rechttoe, rechtaan Hollandse snijbonen. De Hollandse

hadden al kleine peulen toen we met vakantie gingen, de anderen

kwamen net in bloei. Voor de rest was het al over: de piepers waren

uit de grond, de tuinbonen over en uit, de sla doorgeschoten,

de aardbeien zuur, sperziebonen platgewaaid, etc., etc.

Hoge verwachtingen hadden we echter nog van die Italiaanse rassen.

Na terugkomst in Nederland en voor mijn eerste bezoek aan de tuin

kwam ik Jan tegen bij de ingang van het complex. Dat het weer

tijdens onze afwezigheid niet best was geweest, hadden we begrepen.

Veel wind en veel regen, nee, wij zaten goed aan de Middellandse

Zee: droog en ruim boven de 250 C. Lekker puh!

Jan vertelde dat op een kwade dag zijn stokken met snijbonen en al

in de tuin van de buren waren gewaaid. Niets meer van over.

Met angst en beven liep ik naar onze eigen tuin. Het zal toch niet

waar wezen! Gelukkig stond bij ons alles nog recht overeind,

de Hollandse bonen waren echter zo groot geworden, dat die niet

20 meer te eten waren. Ik heb er een vuilniszak mee gevuld.

De Borlottibonen zagen er echter prima uit, nog even en ze konden

de pan in. De andere Italiaanse soort had inmiddels kleine peultjes en

nog veel bloemen, dus dat beloofde wat. Nog even geduld en

smullen maar! Vol optimisme begon ik alvast wat veldjes op te

schonen en winterklaar te maken, gras te maaien, onkruid te wieden,

kortom, al dat werk dat gebeuren moet als je twee weken niet op de

tuin bent geweest. Enfin, er moest ook weer gewerkt worden, het

weer sloeg weer eens om, de vakantie was echt voorbij.

Een week later vereerde ik de tuin met een bezoek om te zien hoe de

snijbonen er bij stonden en of er al geoogst kon worden.

Tot mijn grote schrik zag ik, dat ook onze snijbonen met stok en al

uit de grond gerukt waren en zielig en verlept op de grond lagen,

binnen onze omheining, dat weer wel.

Er was geen redden meer aan,

de oogst was hopeloos verloren.

Verdere inspectie leverde op dat de tomaten buiten in de potten van

al dat vocht opengebarsten waren, de snijbloemen roemloos ten

onder waren gegaan, de derde aanplant sperziebonen geel en

beschimmeld was, alle abrikozen uit de boom waren gewaaid, de

pruimen eveneens op de grond lagen te rotten of als natte kledders

nog aan de bomen hingen. Ik ben het tuinpad met hangende schouders

teruggelopen en ben sindsdien nauwelijks meer op de tuin geweest.

Ik heb er de moed niet meer voor, kan er momenteel de energie niet

meer insteken, heb er geen zin meer in, denk aan opzeggen, ik ga

voortaan wel weer naar Bulters.

Zoek het lekker uit met die @%&*>#$

De tomaten in de kas zijn het gelukkig wel blijven doen en dit jaar

hadden we Tijgertomaten, gele tomaten, Pommodoro’s en zelfs

zwarte tomaten. En dat alles in overvloed.

Onlangs heb ik mij verdiept in de kunst van het wecken en zodoende

staan er inmiddels twee potten tomatensaus geweckt en wel in de kast.

Er zullen er nog meer volgen.Ik had ook glazen weckpotten

besteld voor de snijbonen, dus er zijn er nog genoeg.

Van de winter gaat de inhoud ervan over de tagliatelle, de

spaghetti of in de tomatensoep. Dit als schrijnende herinnering

aan een tuinseizoen dat ik weer snel wil vergeten. Misschien ga

ik eind van de week héél voorzichtig weer even kijken op

de tuin, trauma’s zijn alleen te verwerken als je de confrontatie met

de veroorzaker aangaat. En getraumatiseerd ben ik!

Mijn behoefte aan zon en warmte is twee keer zo groot als voorheen

en nog een zo’n zomer als die van 2010 en ik ga definitief emigreren

naar zuidelijke streken. Ik zeg mijn baan op, zeg de tuin op, zeg

iedereen vaarwel en ga in Italië de rest van mijn leven in de zon zitten

Dit trek ik niet nog een keer. Symbolisch zet ik daarom twee zonnetjes

op de voorplaat en klamp mij daar aan vast.

Anderzijds kan ik volgend jaar misschien ook rijst planten op de sawa

W.Z.Z.O., dat zal het zeker doen. Basmatirijst, Arboriorijst,

Pandanrijst, Baldorijst, Texmatirijst, Patnarijst, Camarquerijst, etc., etc.

Ja, nu ik er over nadenk, ik ga rijst verbouwen, veldjes vol verschillende

soorten.

Dat kan haast niet mislukken.

Ik heb er nu al weer zin in, was het maar alvast voorjaar 2011 ! !

                                                                                            Fred