Eén van die winterzaken is het vertrek van leden

en de komst van nieuwe.

De afgelopen weken hebben twee leden aangekondigd om te stoppen:

Marian en Koos.

Dit betekent dat tuin 22 en 75 vrij komen, allebei tuinen van 150 m2.

Leden die al een tuin hebben kunnen kenbaar maken aan mij of ze

naar die tuin willen verhuizen. Zoniet, dan komen deze tuinen vrij

voor kandidaatleden die op de wachtlijst staan.

In het grote hek zit inmiddels een nieuwe sleutelcilinder.

Dat betekent dat alle oude sleutels niet meer werken.

De commissies hebben (indien nodig) een nieuwe sleutel gekregen,

net als de vaste huurders.

We houden op een sleutellijst bij wie een sleutel heeft.

Mocht het nodig zijn om het grote hek open te doen,

spreek een commissielid aan of stuur me een mailtje,

dan proberen we het te regelen.

18 november zal het bestuur ook weer een avond houden met alle

leden van de commissies, om de voortgang van hun

werkzaamheden en de plannen voor het nieuwe jaar te bespreken.

Commissieleden ontvangen daar binnenkort een uitnodiging voor.

                                                  Remco Visser remcovisser01@cs.com

Het begon allemaal op een vrijdag dat John, onze voorzitter,

met een aanhanger vol materiaal, gereedschap en een berg

goede moed, voor het verenigingsgebouw stond.

En jawel, in korte tijd waren ook de andere leden van het

“klusteam WZZO”, te weten Jan Voorbraak en Harry Vis, aanwezig

en gingen de handen uit de mouwen voor de bouw van het afdak.

Gaten werden gegraven, betonijzer gebogen en werden de palen

gesteld.

Toen deze eenmaal op zijn plaats stonden vloog het beton je om de

oren, maar dat kwam omdat Harry wat moeite had de mixer in

bedwang te houden en daarbij ook de kuip wel wat aan de kleine

kant was.

Na het storten, waarbij ook de voet van de “nieuwe” vlaggenmast

was geplaatst zat de klus er voor die dag op.

Zaterdag gingen John en Jan letterlijk en figuurlijk “het dak op” voor

het aanbrengen van de (zware)balken en hield ik mij bezig met het

wat fijnere werk, het op maat zagen van de profielen.

Zondagochtend had ik een probleem, nog niet helemaal wakker,

fietste ik zonder het in de gaten te hebben ons complex voorbij.

Hoe dat kon? Elke keer als ik over de Vondelbrug, richting tuin fiets

oriënteer ik mij op een sterk scheefstaande vlaggenmast.

Die was echter in geen velden of wegen te bekennen, wel zag ik

ergens een kaarsrechte mast met (blad)gouden knop staan.

En ja, dat is in het begin wel even verwarrend, als blijkt dat deze op

het complex staat, zodat je al snel de weg kwijt bent.

Maar uiteindelijk ben ik er toch gekomen en hebben we de klus

kunnen afmaken, zodat er nu een fraai afdak op ons terras staat.

Het hebben van een volkstuin is iedere keer opnieuw een verrassing!

                                                                                                   Gerard.

Helaas ontving WZZO eind augustus een schrijven van de

uitbater waarin wordt verklaard dat de schoffelwagen

wegens groot onderhoud in de werkplaats gehouden zal

worden voor de rest van 2011.

Reserveonderdelen zijn besteld in Bakoe.

Het uitvallen van de schoffelwagen is zeer betreurenswaardig, want

wat was het heerlijk om deze nuttige bezoeker over ons complex te

zien razen. Vóór de schoffelwagen uit: nerveuze tuinders die nog snel

proberen fietsen en kruiwagens in veiligheid te brengen.

Dan de machtige machine zelf: grommend en brommend, een fiere

rookpluim uit de stoere zwarte pijp, een kolos die dapper voort ploegt

en nietsontziend afrekent met de groenzweem die zich op de paden

heeft genesteld. Achter de schoffelwagen: fris ogende, vrolijk

knerpende schelpenpaden en verheugt applaudisserende tuinders.

Kijk, daar maken er twee een dansje.

We hopen dat de schoffelwagen in het voorjaar van 2012

weer in de vaart genomen kan worden.

Tot die tijd zit er weinig anders op dan zelf het schelpenpad

voor de tuinen bij te houden.

Doe je dit elke veertien dagen, dan is een schoffel het enige

gereedschap dat je nodig hebt. Je zult verrast zijn hoe gemakkelijk

kleine onkruidplantjes het onderspit delven.

Ben je met vakantie geweest, en moet je op het onkruid boenen

en schrapen, vergeet dan niet de opbrengst bij elkaar te harken

en af te voeren, en jouw deel van het pad na afloop te egaliseren.

Bovenstaand stukje is geheel ontsproten aan de fantasie van

Carla, maar het verzoek om de paden iets beter bij te

houden wordt wel ondersteund door alle leden van de commissie.

Voor de eerste aflevering is gekozen voor wat algemene tips;

je kunt je voordeel ermee doen.

Hou je van aardbeien? Die heerlijke zomerkoninkjes; ik wel.

Maar wist je dat er een heuse aardbeienacademie bestaat.

Nee, nou kijk dan eens op de site van:

www.aardbeienacademie.nl

en wie weet sluit je jezelf ook aan bij deze academie net zoals ik.

Heel veel tips wat betreft teelt en verzorgen maar ook andere

wetenswaardigheden met betrekking tot aardbeien en als je dit wilt:

je kunt ook aardbeienplanten kopen.

Wil je verder qua teelt weten wat goede en slechte buren van elkaar

zijn, zodat je producten beter groeien en een hogere opbrengst geven

op één enkel bed ?

Dan de volgende tip: ga eens naar www.wikipedia.nl tik natuurlijk

wel even de Nederlandse site aan. Bovenin rechts kun je intypen

“leer jezelf ecologisch tuinieren/de tuinkalender”.

En kijk dan eens wat voor tips je krijgt, weergegeven per maand van

januari t/m december.

Klik je op groentes, kruiden, tomaten etc. etc. dan zie je precies wat

een goede en een slechte buur van elkaar zijn.

En welke elkaar stimuleren in groei.

Succes.

Tot de volgende aflevering, Cocky

.

Uw tip met naamsvermelding wordt natuurlijk vermeld;

want het is tenslotte uw tip, toch?

Op de vraag uit “De Vondelier” nummer 4 – september 2011

zijn helaas geen reacties binnengekomen,

jammer want de opgave was toch echt niet zo moeilijk.

Zoals bekend, mag degene op wiens tuin de desbetreffende

foto genomen is, uiteraard die ronde niet deelnemen.

De foto was van een van onze tuinders te weten Cocky,

tuinnummer 80 en tevens commissielid.

Het antwoord op onze vraag was een keuze-mogelijkheid:

ui en/of radijs. Bij beiden goed had u de jackpot kunnen winnen.

Helaas dit keer dus geen waardebon en medaille;

een volgende keer beter, zullen we maar zeggen.

De nieuwe prijsvraag:

Welke plant, ziet u hier ?

(de foto komt ook van een van onze tuinders).

Denkt u het juiste antwoord te weten op deze vraag, zet het dan

op papier samen met uw naam en tuinnummer en stop uw

antwoord in postbusnummer 80 op ons tuincomplex. Of mail uw

antwoord naar het volgende e-mail adres schne433@planet.nl

(vergeet uw naam en tuinnr niet).

Wij zijn als commissie blij dat u ook het e-mail adres heeft gevonden

om uw antwoord door te geven; bedankt!

Uit de goede inzendingen wordt een winnaar/winnares getrokken

en zij/hij ontvangt de prijs die door het bestuur ter beschikking

wordt gesteld.

Meerdere inzendingen zijn toegestaan.

De waardebon voor een zak tuin, pot, of zaaiaarde ontvangt u van de

commissie, die alle inzendingen bestudeert, t.w. Gerard, Yvonne en

Cocky. Deze waardebon kunt u inwisselen in onze tuinwinkel.

Wij kijken uit naar uw oplossing. Heel veel succes ! ! !

De winnaar/winnares van deze prijsvraagoplossing zullen wij in de

volgende uitgave van “De Vondelier” vermelden, samen met onze

nieuwe vraag.

                                                                                                    Cocky.

Afgelopen zomer, jawel hij is weer voorbij die #@$%! zomer,

zijn wij weer twee weken naar het prachtige Ligurië (Italië) geweest

om er een heerlijke warme en zonnige vakantie door te brengen.

Dit jaar al weer voor de derde keer en er zullen ongetwijfeld meer

jaren volgen.Wat er hier aan deze zomer onbrak is daar volop

aanwezig geweest. Ligurië is een streek in Noord-Italië, bergachtig en

dun bevolkt. De bevolking is over het algemeen in het gelukkige bezit

van een lap(je) grond en verbouwt zelf de ingrediënten om al dat

lekkers van de Ligurische keuken te maken: Torta Verde (een

heerlijke groenten/kruiden pie van bladerdeeg), gevulde

courgettebloemen, pastasauzen, pesto en olijfolie, héél veel olijfolie.

Loop door de smalle straatjes van Apricale en ’s ochtends ruik je al de

heerlijke geuren van het middageten.

In deze bergachtige streek met smalle weggetjes en straatjes is een

veel voorkomend verschijnsel de Vespa Ape. Het “Apie”, zoals wij

hem zijn gaan noemen, is een karretje op drie wielen, met een één- of

tweepersoons cabine en een al dan niet overdekt vrachtgedeelte.

Het karretje bromt als een brommer en meer dan een tweetaktmotor

zal er ook niet in zitten. Hier in Nederland zie je ze ook rijden en de

bestuurder heeft voldoende aan een brommerrijbewijs.

Menigmaal kon ik maar net de gedachte onderdrukken om er eentje

aan de trekhaak te haken en mee te nemen naar Nederland.

Ik zag mij al rijden van huis naar de volkstuin en weer terug met een

laadbak sla, aardappelen, snijbonen, tomaten, rode kool, bloemkool,

sperziebonen en een paar vuilniszakken afval.

Helaas is deze zomer van dien aard geweest dat ik geen kans zag zo’n

laadbak vol te gooien met al die genoemde heerlijkheden en zou de

laadbak te klein geweest zijn om al die volle vuilniszakken met

onkruid (Gerard leerde mij dat er geen onkruid bestaat, het zijn

slechts planten die op de verkeerde plek groeien) af te voeren naar

de ondergrondse container.

De tuinman, klusjesman, brood- en pastamaker van de locatie waar

wij verbleven, is een Italiaan van ruim zestig jaar oud, die als een

klipgeit tegen de terrassen van de moestuin oploopt.

Hij is als landarbeider jaren geleden gevraagd om de olijfbomen te

snoeien en toen hij op een kwade dag uit een ervan viel en meer

dood dan levend op de grond lag, is hij gebleven. Jarenlang heeft hij

de omgeving onveilig gemaakt met zijn Apie, menigmaal is een van

zijn Apie’s naar beneden gestort, met of zonder chauffeur.

Nu rijden Italianen nogal onbesuisd zal ik maar zeggen en menig

buitenspiegel in de smalle straten van Apricale hangen los aan het

chassis van de geparkeerde auto’s, maar doorgaans weten zij de rem

snel en behendig te bedienen. Inhalen in de bocht? Moet kunnen.

Doorgetrokken witte strepen zijn op het wegdek geverfd, niet om

Italianen er van te weerhouden er overheen te rijden, ze versieren

het straatbeeld zullen we maar zeggen. Maximum snelheid?

Hmmm, dat moet je ruim zien. In de wat grotere steden zie je veel

scooters rijden, nou ja, zien. Je ziet ze pas als ze je links en rechts

inhalen als een zwerm bijen bij een mobiele honingpost. En toch gaat

het meestal goed. Hier in de Vogelenbuurt hoor ik meer ambulances

en politiewagens voorbijracen met loeiende sirene dan daar.

Helaas is de tijd ook in deze streek van Italië niet stil blijven staan en

zo merkten we dit jaar dat de tuinman/klusjesman niet meer in zijn

Apie rijdt. Hij heeft ‘m verruild voor een heuse vierwieler, met

viercilinder benzinemotor met vijf versnellingen.

Wel heeft dit vrachtwagentje nog een tweepersoonscabine, maar

daar houdt de vergelijking met het Apie dan ook op. Jammer, het

geluid van een Apie is uniek in zijn soort en in de serene stilte van het

sidderende Ligurische landschap was het geluid van dit pruttelende

vervoersmiddel een aangename en ook rustgevende klank.

Er wordt gewerkt, maar ook weer niet teveel, zo’n geluid. Er worden

kilometers gemaakt, maar we hebben geen haast, zo’n geluid.

We rijden wel de berg af, met van alles en nog wat in de laadbak,

maar we zien ook nog wat van de omgeving. Zo’n geluid.

Als we dan toch de weg op moeten om iets van A naar B te brengen,

dan doen we dat met nostalgie, zo’n geluid.

We houden het wel gezellig. Zo’n geluid.

Vaak ben ik de eerste die modernisering van het een of ander met

open armen verwelkomt: ik was een van de eersten in Nederland die

de Phillips CD-speler in huis had, wat een uitvinding ! !

Geen elpee’s met ruis en geknetter meer draaien, niet om de

haverklap naar je platenspeler lopen om hem om te draaien.

Geen “gebakken-eieren-in-de koekenpan-geluid” meer door de boxen

(behalve dan Pink Floyd’s “Alan’s Psychedelic Breakfast” , maar dat

hoort bij het nummer).

Met auto’s heb ik een ander gevoel.

Vandaag zat ik met mijn Opel ineens in een colonne onversaagde

Trabantjes. Wel tien stuks in allerhande uitvoeringen en kleuren.

In een woord prachtig! Bij deze doe ik de oproep aan alle

vrachtrijders en privéchauffeurs, dus ook u volkstuinders, die op

enigerlei wijze iets willen vervoeren: doe dit alstublieft met een Apie,

liefst op drie wielen en met tweetaktmotor. Niets meer en niets

minder. Ik zag op een van onze laatste dagen van de vakantie in Italië

een Apie met katalysator. Gekker moet het echt niet worden

                                                                                         Fred