De beschoeiing
Dit is het verhaal van tuinders die hun walkant langzaam maar zeker zagen wegspoelen en hun strijd om beschoeiing te krijgen. De voornamen van tuinders/sters die genoemd worden zijn de echte en hiervan zijn er die de tuin verlaten hebben of helaas zijn overleden.
Nadat men ruim 12 jaar geleden de definitieve omvang van het te verplaatsen tuincomplex W.Z.Z.O. vaststelde en de juiste locatie had gekozen, waren de deskundigen het ook eens gworden hoe de omliggende waterpartijen het best hun overtollige water naar het Spaarne konden lozen.
Bij de aanleg van het complex is ook besloten om de zuidkant en de westkant van een zogenaamde natuurlijke oever te voorzien. De oost-en noordkant niet, dit bleef gewoon een zandoever. De tuinders zijn 10 jaar geleden verhuisd en betrokken een kale vlakte die omgetoverd moest worden tot amateurtuin. Er werd hard gewerkt en op sommige tuintjes werd drainage aangelegd om een goede waterafvoer te krijgen in natte perioden. Na een paar jaar kwamen berichten van Harry en Maria over het wegspoelen van grond achter hun huisje. Niet lang daarna kwamen Frans en Jan stuc. met dezelfde opmerkingen bij het bestuur. Nu had dat bestuur al enige ervaring met onheilstijdingen en Anton, Jan en Willem besloten dit probleem eerst aan te zien zowel bestuurlijk als op de tuin. Friese Wim kwam echter tot de ontdekking dat bij zijn tuin er wel een vreemde draaiing in het water was. Bij hem op de hoek kwam door de sloot vanuit de zuidkant een matige stroming en van de westkant gierde het de hoek om. Ook op dat punt schuurde zand weg. Het bestuur besloot de gemeenteopzichter uit te nodigen.
We zijn twee jaar verder. Wat is er toch gaande? De gemeente heeft voor de volkstuinen een opzichter waar je met vragen enz. terecht kon. Helaas wisselde die opzichters in de loop der jaren als kleuren bij een kameleon. Het gevolg was dat wij bij nummer 6, echt waar, enig idee kregen hoe wij het aan moesten pakken. Zijn voorgangers wilden wel onderzoeken maar eigenlijk........ Hij had ervaring opgedaan met dit soort problemen in de Hekslootpolder en daar een waterkering aan laten brengen van wilgentenen in vlechten. Wij er op af , want een natuurlijke manier om je wal te beschermen, dat stond Maria, Ans en Friese Wim wel aan. Jan stuc. had zo zijn bedenkingen, hij vond het drie keer niets. Lieve help een regelrechte ramp het was totaal niets. De wilgentenen stonden verloren een halve meter uit de wal en de oever was gewoon weggespoeld.
Intussen was Jan stuc. het helemaal zat en had bij het gemaal gevraagd hoe vaak ze water aan het wegmalen waren en het hoogteverschil. Tevens de waterloop eens bekeken en bij het bestuur verteld dat het een zooitje was en de gemeenteopzichter die de inrichting van het complex moest controleren, een droppie, die had het ook moeten zien. Deze had dus aan de bel moeten trekken tijdens de inrichting van het complex.
Inmiddels waren wij al drie jaar verder en de kant werd steeds slapper. Opzichter 6 kwam zich keurig afmelden en nummer 7 nam het dossier over. Wim nodigde hem uit op de tuin en samen met Bea hebben wij hem ontvangen. Hij keek, bromde in zijn snor, vertelde dossier zoek, maar hij ging aan de slag, na onze hoop op een goede afloop op een laag pitje te hebben gezet. Het geld groeide vastgoed ook niet op rug. Maar hij zou terugkomen met een uitspraak over de te volgen procedure.
Gedurende al die gesprekken kwam een opzichter van Rijnland controleren of de sloten schoon waren en geen dwarshoutenschotten of riet meer bevatten. Kortom alles wat doorstroming en hindernis voor de stroming is moet uit de sloten. Leo, Irene, Cocky en Wim kregen te horen dat de duikers van de middesloot niet goed waren, maar daar ging hij niet over, de sloot aan de oostkant eigenlijk te smal en de duiker bij het grote hek, nou ja. Hij lag als duiker eigenlijk wel goed. Echter bij de inrichting van het complex had het beter gekund. Als bestuur krijg je daar een punthoofd van. Hoe vertel ik het mijn leden?
Onze besnorde opzichter kwam langs en vertelde dat ondanks dat de beschoeiing hoge prioriteit heeft de onderhoudspot het niet toe liet om dit werk ter hand te nemen. Grote kosten enz. Hij vertelde dat in dezelfde overlegcommissie waar Wim in zat de problemen van alle tuinen op een rijtje werden gezet en ook een beleidsnota op de toekomst werd ontwikkeld. Dan, zo dacht hij, komt misschien ook geld vrij voor dit soort werken.
Wim de optimist, dacht dat het geen jaren ging duren. Maar............. In een eerder stadium is de nota doorgeschoven wegens een dekkingstekort. Maar een nieuw college heeft de mogelijkheid om het weer op te starten.
Harry vroeg terecht: komt er nog wat van en Henkie rechtop had het plan opgevat om maar wat rommel in de rand te dumpen. Zo langzamerhand werd duidelijk dat bomen die vroeger op de kant stonden nu in het water kwamen te staan. De betrokken ambtenaren werkten samen met tuinders in de overleg groep stug door en Wim kreeg het advies om de nieuwe wethouders naar ons tuincomplex te halen. Ook raadsleden moesten maar eens komen kijken wat er gaande was. Nu, dat lukte wonderwel. Grondel kwam en kreeg een geweldige stage van Martha en na afloop wist hij alles over nut en noodzaak om hier iets aan te doen, anders kon het wel eens verkeerd aflopen. Wij horen hem na afloop nog verzuchten "Lieve help, die weet van wanten". Ook Martini, Visser, Divendal, kortom de hele politiek kwam en iedereen wist nu waar W.Z.Z.O. lag en wat de problemen waren.
De overleggroep was door de afwijzing van het college een andere weg ingeslagen om onderdelen van de nota Volkstuinen toch aan de man te brengen. De afwijzing van de nota Volkstuinen werd gemotiveerd als te ambitieus en geen geld.
Samen met Francis van het A.V.V.N. en de betrokken ambtenaren, inmiddels opzichter 8, spraken wij af om het achterstallig onderhoud op de tuincomplexen in beeld te brengen en de gemeente maakte dan een begroting.
Intussen kwamen uit de gemeentelijke organisatie berichten over herschikken en reorganiseren van afdelingen. Wat zal dat ons nu weer brengen? Krijgen wij door functiewisselingen andere ambtenaren die ook weer ingewerkt moeten worden en dus vertraging met de plannen. Wim had samen met Francis inmiddels begrepen dat een kleine koerswijziging naar het contact met raadsleden misschien de effectiviteit van het een en ander kon vergroten, want het optimisme bij Wim werd veranderd in meezeilen en het kompas zo nu en dan een tikje gegeven. Opbouwend blijven. Ook raadsleden gaven het advies om wat meer status aan de A.V.V.N.-vertegenwoordiging te geven. Wat gebeurde.
Gelukkig bleek de reorganisatie bij de ambtenaren voor de amateurtuinders niet negatief te werken. Sterker nog, er kwam een aanspreekpunt dat bij vragen de organisatie in trok en binnen een bepaalde tijd met antwoord kwam. Zij was al jaren bij de tuinen betrokken en wist van het wel en wee. Andere nieuwe medewerkers stonden ook positief tegen het belang en noodzaak van het amateurtuin gebeuren. Dus nu keihard werken aan de allernoodzakelijkste prioriteiten, veilig maken van de tuinen. Dat ging dus een bom duiten kosten. Wij hadden de bezuinigingswind tegen. Hoe gaat dit aflopen?
Er werd een plan opgesteld door de overleggroep om het achterstallig onderhoud in kaart te brengen. Aan de besturen van de tuinverenigingen werd verzocht een lijst op te stellen met een overzicht van het achterstallig onderhoud. Om een stortvloed van gebreken wat in goede banen te leiden mochten Rook en Wim die zaak begeleiden. Waarbij Rook het Schalkwijk-gedeelte en Wim de zuid- en noordkant van Haarlem mocht behappen. Dus nog geen cent binnen en de kant werd smaller en smaller. Ans riep nog "Ik verzuip"als ik op die kant stap om water te halen. Jan stuc. riep: "Ik help je wel". Het werd Bertje niet duidelijk waarmee, maar die dacht wel eens meer wat anders. Na veel overleg kwam er een prioriteitenlijst. Op naar de volgende vergadering met de wethouders. Na de gebruikelijke kennismakingen toverden de beide wethouders Martini en Grondel € 250.000 tevoorschijn om de grootste nood aan achterstallig onderhoud te verhelpen en dat in een tijd dat er echt niets kon. Subsidies werden niet verleend, enz. enz. Gezien de begroting van de gemeente stelde het A.V.V.N. toen voor om een constructie te maken waarin de tuinverenigingen zelf annemers aan konden schrijven en het A.V.V.N. de geldsom ging beheren.
Na enig overleg tussen de betrokken wethouders en ambtenaren, let op: een jonge nummer 9, werd op dit voorstel ingegaan. Uiteraard met een aantal voorwaarden. Wat waren wij ongelooflijk verrast door deze wending. Om scheve gezichten te voorkomen heeft het A.V.V.N. toen een vergadering met de dagelijks besturen van de verenigingen uitgeschreven. Die hebben elkaar zonder afgunst weten te vinden en de eerst fase van uitvoering vastgesteld. Afgesproken werd om te proberen zoveel mogelijk combinatie werk te maken wat de prijs kon drukken bij de aannemers. De offertes werden ingediend en de besturen van de verenigingen, uiteindelijk de opdrachtgevers, zochten de aannemers aan de hand van prijs/kwaliteit uit. In vrij korte tijd lukte dat. Nu weer terug naar de gemeente en naar de raadscommissie die groen licht moet geven voor het college. Het zweet liep bij Wim langs zijn rug want de stukken waren niet klaar voor de voorlaatste reguliere vergadering van de commissie. Er kwam echter nog een afsluitende vergadering van de raadscommissie waarin het moest worden behandeld omdat er een nieuwe commissie werd gevormd na de verkiezingen. Wim was niet weg te branden op de Groete Markt. De vergadering werd in de nieuwe vergaderkamer gehouden. Wethouder Martini zat op de tribune naast Wim en sprak geruststellend "het komt goed". Het agendapunt kwam aan de orde en de wethouder ging het verdedigen. Alle raadsfracties gingen unaniem met loftuitingen akkoord. Het werd een hamerstuk voor het collegebesluit.
Nu aan de slag met werk in uitvoering! Op de complexen Nooit Rust, Ons Buiten en Poelpoldervreugde is na de bouwvakantie van 2006 gestart met herstel van bruggen en paden. Maar de beschoeiing bij Z.W.N. en W.Z.Z.O. dan. Rijnland, oh wat een fijn land, de keur vergunningen voor de beschoeiing moest aangevraagd worden. Met alle inspraaktermijnen en bezwaarprocedures die erbij horen. De vreugdedans kwam tot stilstand. Nu kan Wim niet dansen, alleen zijn benen bewegen, dus het dansje werd heen en weer rennen en fietsen tussen Rijnland in Hoofddorp en de beide tuincomplexen. Regelen en nog eens regelen.
De aannemer van de beschoeiiingen bij W.Z.Z.O. en Z.W.N. kwam naar Haarlem voor overleg en gaf ons de tip om Rijnland te informeren. Vergunningen, wie had daaraan gedacht. Wel, niemand dus. Met veel overtuigingskracht en steekhoudende argumenten werd de opzichter van Rijnland door Jan Stuc en de aannemer van nut en noodzaak van de beschoeiing bij W.Z.Z.O. overtuigd. Hij nam de keuraanvraag van onze vereniging mee. Helaas werd die bij Z.W.N. afgewezen. De behandeling van de aanvraag duurt 8 weken en de bezwaarperiode 6 weken na pub;icatie in de krant.
Daar de aannemer combinatiewerk wilde maken moesten de werkgroepmensen aan de bak om zo snel mogelijk een oplossing voor onze tuinvrienden in noord te vinden. Maar ook de houtprijzen gierden omhoog. Waarom? Het hout dat gebruikt moest worden is milieuvriendelijk. Hier is een enorme vraag naar en langere levertijd. Na intensieve gesprekken, heftig, werd er een oplossing voor Z.W.N. gevonden, zodanig dat Rijnland de vergunning in behandeling nam. Eind september raakten de werkgroepen, Krijn en Wim, dus in de situatie dat: de tuinders en de besturen van de betrokken verenigingen ongeduldig op resultaat wachten, de aannemer al 23 procent duurder hout op zich af zag komen en Rijnland de vergunningen nog niet had afgegeven.
In overleg met A.V.V.N., de aannemer en de werkgroep werd besloten om het risico van de bezwaarprocedure goed te overwegen. Bezwaarmakers komen soms op de laatste dag aan met hun bezwaren. Bij Karin kwamen de dahliaplanten in het nat en op sommige plekken zakten de bomen langzaam in de sloot. Paling kroop op de tuin via de drainage; tjonge, het was misère. Ondertussen werd Jan Stuc aanspreekpunt voor de aannemer en voor de betrokken tuinders dus Jan Veldheer. De bezwaarprocedure liep van 26-10-2006 tot 06-12-2006 voor ons complex.
Het bestuur heeft besloten om de aannemer opdracht te geven tot het maken van de beschoeiing met het risico dat een bezwaarmaker zich kon melden en dus een probleem. De vervolgprocedure van bezwaar loopt dan 6 maanden. Spannend besluit dus ook in verband met de eventuele kosten. Hoera besluit genomen dus........... De stokken ofwel pylonen werden uitgezet om de lijn van het werkvlak vrij te krijgen van takken en eventueel ander ongerief. Welja, dat klopte dus niet volgens de tuinartiesten die konden weten. Maar met kettingzaag, pikhouweel en hengel werd het werkvlak geschoond door John Buikie en vele tuinders. Maandag 08-01-2007: de pontons werden te water gelaten. Helaas, er was een enorme trek in het water. Het water kolkte om de pontons en zakte met een snelheid die Tom Boonen nog nooit gehaald had. Ada Volt kon het niet geloven en kreeg van verbazing krullen in haar kapsel. De aannemer schrok, want in plaats van pontons, had hij beter rijplaten in de boezemsloot kunnen leggen. Jan Veldheer sprak de legendarische woorden ´Morgen is het beter` en wij gingen aan de koffie. Maar in de middag waren de eerste schotten al geplaatst. Rijnland wil geen wateroppervlak kwijt en de beschoeiing meanderde met de afgekalfde oever mee. )Omdat meanderen mooier staat dan slingeren of rot bochten gebruik ik dat woord'.
Na 2 maanden hard werken in regen, stormwind en zonneschijn door de aannemer kunnen de tuinders de beschoeiing gaan aankleden. Allen die meegewerkt hebben en in de loop der jaren twijfelden, mopperden en terecht boos waren of teleurgesteld.
Het heeft ongeveer 7 jaar gekost, maar de beschoeiing staat er en ik hoop met dit verhaal u een kijkje achter de schermen gegeven te hebben.
Het is als met je tuin, geef niet op!